СЁМАЕ АБЯ’ЎЛЕННЕ МАЦІ БОЖАЙ.
„Я прыйшла вас папрасіць, каб вы прыходзілі сюды на
працягу шасці месяцаў кожнага 13 дня ў тыю самую гадзіну. Потым я скажу, хто Я і чаго жадаю. Пазней, я вярнуся яшчэ сёмы раз".
Сёмым разам было аб’яўленне ўжо 16 чэрвеня 1921 г. за
дзень да ад’езду Луцыі да Вілар дэ Порто. Гаворка ідзе пра аб’яўленне з
прыватным пасланнем для Луцыі, таму яна не лічыла яго настолькі важным.
“І вось, як вельмі
клапатлівая, Ты яшчэ раз спусцілася на зямлю і тады я адчула Тваю сяброўскую
далонь і Твой матчын дотык на маім плячы; я ўзняла позірк і ўбачыла Цябе, гэта
была Ты, Блаславёная Маці, якая працягвала мне далонь і паказвала шлях; Твае
вусны адчыніліся і салодкі гук Твайго голасу вярнуў святло і супакой маёй душы:
“Я прыходжу сюды сёмы раз. Ідзі, кроч шляхам, якім цябе захоча весці Ксёндз
Біскуп, такая воля Бога.”
Тады я аднавіла сваё Так, але цяпер ужо больш свядома, чым 13 мая 1917 года”.
VІІІ. 10 ЛІПЕНЯ 1925 Г. -
ПАНТЭВЭДРА, ГІШПАНІЯ.
10 снежня 1925 г.
Найсвяцейшая Панна аб’явілася з Дзіцяткам у Пантэвэдра. Найсвяцейшая Дзева
паклала руку на плячо Луцыі і паказала аплеценае цернямі сэрца, якое трымала ў
другой руцэ. Дзіцятка сказала: “Спачувай Сэрцу Тваёй Найсвяцейшай Маці,
аплеценаму цернямі, якімі няўдзячныя людзі няспынна яго раняць, і няма нікога,
хто б актам узнагароды павыцягваў гэтыя церні”.
Потым сказала
Найсвяцейшая Панна: “Дачка мая, паглядзі, Сэрца маё аплеценае цернямі, якімі
няўдзячныя людзі багахульствамі і няўдзячнасцю няспынна яго раняць. Прынамсі Ты
імкніся мяне суцешыць і перадай усім, што я абяцаю прыйсці на дапамогу ў
гадзіну смерці з усімі ласкамі да тых, што на працягу пяці месяцаў у першыя
суботы паспавядаюцца, прымуць св. Камунію, памоляцца адну частку ружанца і 15
хвілін разважання над ружанцовымі таямніцам будуць разам са Мной у інтэнцыі
ўзнагароды”.
Не забыцца пра інтэнцыю, як узнагароду, якая з’яўляецца вельмі важным элементам першых суботаў.
ІХ. 13 ЧЭРВЕНЯ 1929 Г.
ТУІ, ГІШПАНІЯ
Туі, Гішпанія. “Я
папрасіла ў сваіх настаяцеляў і свайго спавядніка дазволу на святую гадзіну
кожную ноч з чацвярга на пятніцу ад 11 гадзіны да поўначы. Аднойчы ноччу я была
адна. Я ўкленчыла сярод капліцы, каб прачытаць малітву Анёла. Паколькі я
адчувала сябе стомленай, я ўзнялася і далей малілася з паднятымі рукамі. Гарэла
толькі вечная лампадка. Раптам ва ўсёй капліцы стала светла з-за незвычайнага
святла.
На алтары
паказаўся яскравы крыж, які даставаў ажно да паталка. У больш яскравым святле
можна было ўбачыць у версе крыжа аблічча і верхнюю частку цела чалавека. Над
грудзямі быў голуб таксама са святла. А да крыжа прыбіта чела іншага чалавека.
Трохі ніжэй бедраў у паветры вісеў келіх і вялікая Гостыя, на якую падалі
кроплі крыві з аблічча Укрыжаванага і з адной раны на грудзях. З Гостыі гэтыя
кроплі сплывалі ў Келіх. Пад правай перакладзінай крыжа стаяла Найсвяцейшая
Панна Мары. Гэта была Маці Божая Фацімская са сваім Беззаганным Сэрцам у левай
руцэ, без мяча і ружаў, але з цярнёвай каронай і полымем. Пад левай
перакладзінай крыжа былі вялікія літары, як з бы чыстай крынічнай вады, яны
сцякалі на алтар, утвараючы словы: “Ласка і Міласэрнасць”. Я зразумела, што мне
была перададзена таямніца, якой мне нельга было адкрываць. Потым да мяне
прамовіла Маці Божая: “Надышла хвіліна, калі Бог заклікае Святога Айца разам з
біскупамі ўсяго свету прысвяціць Расію майму Беззаганнаму Сэрцу, абяцаючы яе
ўратаваць пры дапамозе гэтага сродка. Так шмат душ будзе асуджана з-за грахоў
супраць мяне. Таму я прыходжу прасіць аб узнагародзе. Ахвяруйся ў гэтай
інтэнцыі і маліся”.
Я сказала пра гэта
майму спавядніку, які загадаў мне запісаць тое, што пажадала Маці Божая.
