Сёння першая субота месяца, час выбраны для нас, час сутрэчы з Марыяй. Цяпер надышоў час, каб адсунуць толькі на хвілінку ўсе сапраўды важныя справы, затрымацца, каб разам разважаць над жыццём Езуса і Яго Маці, вельмі блізка ля Сына. Даверым усё, што мы маем у сэрцы, Найсаладзейшаму Сэрцу Езуса, Беззаганнаму Сэрцу Марыі. Аддадзім усе нашыя хваляванні, клопаты, жаль, знойдзем час для саміх сябе, для Бога, для Найсвяцейшай Панны.
Езу поўны міласэрнасці і дабрыні, Ты, які ніколі не адштурхоўваў грэшніка,
Ты прыняў правіны, грахі, слабасці, падзенні мае ўласныя, а таксам маіх
блізкіх, маёй сям’і, знаёмых, сяброў… Езу літасцівы, які ўзнімаеш тых, што
ўпалі, пыдтрымліваеш тых, што хістаюцца, Лекар людзкіх душ, шчодры для ўсіх,
хто Цябе кліча, суцяшэнне усіх сэрцаў, мы аддаемся Твайму Найсаладзейшаму
Сэрцу, даручаем і давяраем нашыя сем’і.
Сёння паглядзім на адну з важных таямніц, якую паказвае нам мудрасць
ружанца – адну з таямніц, балесных для Езуса, для нас саміх – гэта бічаванне.
Што мы адчуваем, думаючы пра такія цяжкія таямніцы? Ці цэнім мы іх, ці
прабягаем праз іх, як найхутчэй? Хто з нас не баіцца болю? Хто з нас не хацеў
бы захаваць сваіх блізкіх ад цярпення? Калі мы маем такія пачуцці, яны могуць
дапамагчы нам наблізіцца да Маці Пакутуючага, Маці Бічаванага Сына.
У часы Езуса і Марыі, як зрэшты ва ўсе часы, прымянялі шмат жорсткіх, часам
выдуманых пакаранняў, таксама і публічна, не толькі, каб вяршыць
справядлівасць, але таксама і для таго, каб паказаць сваю ўладу, папярэдзіць
патэнцыяльных бунтароў. Перш чым нас гэта знеахвоціць, падумаем пра колькасць
жудасных сцэн, якія мы так ахвотна аглядаем у паулярных фільмах… Езус бярэ на
сябе тое, што людзі прыгатавалі іншым людзям… Марыю сустракае тое, што
кранулася ўжо шматлікіх маці – цярпенне любага Дзіцяці. Абодва ўдзельнічаюць ў
прасякваючым болю, які ўжо перад гэтым быў удзелам нявінна асуджаных, часам
караных так страшна, што вымярэнне пакарання было нашмат большым, чым учыненае
злачынства. Езус і Марыя прымаюць на сябе боль сэрца, якія зведалі розным
чынам, у рознай меры, шмат пакаленняў.
Бічаванне, якое так страшна раніць Езуса, было спрабаваннем Пілата
злагодзіць эмоцыі натоўпу і ўратаваць асуджанага ад смерці. Сам Пілат не быў
асабіста зацікаўлены ў пакаранні Езуса, хутчэй, як апісваюць евангелісты, дазваляе
яго, не жадаючы рызыкаваць сабой і сваім становішчам з-за гэтых клопатаў, можа
разбурэнняў у горадзе, бо ён жа адказвае за спакой у Ерузалеме. Зменнасць і
гвалтоўнасць настрояў натоўпу тады часта апісвалася і крытыкавалася, занадта
часта даходзіла з-за якой-небудзь прычыны да бунту, пабояў і разбурэння горада,
беспарадкаў, пасля якіх заставалася шмат параненых. Пілат верыць, што ён
задаволіць спадзяванні натоўпу, паказваючы катаванага Езуса, і зможа Яго
вызваліць. Бічаванне было настолькі вялікім пакараннем, што часта пасля яго не
прымянялася ўжо больш ніякіх дадатковых, проста выпускалі асуджанага,
параненага аддавалі сям’і. Звычайна колькасць бічаванняў была строга
кантраляваная, вылічаная, аднак удары скуранога біча, часта абцяжаранага
металём, былі настолькі балючымі і раздзіраючымі цела, што часта здаралася так,
што асуджаны паміраў ад ранаў праз нейкі час пасля бічавання. Пілат тройчы
прапаноўвае натоўпу: “убічую Яго і адпушчу”, выразна падкрэсліваючы, што гэта
толькі адказ на жаданне натоўпу, бо ён сам, як і Ірад, не знайшоў у ім правіны.
Аднак нелюбімы ў Ерузалеме намеснік не пераканаў людзей, а ў тыя часы кіраўнікі
і чыноўнікі часта прыстасоўваліся да жаданняў натоўпу, каб пазбегнуць
разбурэнняў, заспакоіць раз’юшаныя эмоцыі падданых, нават праз моцныя
відовішчы. Пілат не дзейнічае з варожасці да Езуса, ён клапоціцца пра ўтрыманне
дысцыпліны ў горадзе, лічыць гэта сваім абавязкам. Можна хутчэй здзіўляцца,
што, не ведаючы асабіста асуджанага, ён выступае ў яго абарону. Ён не заўважае
ў ім нікога вельмі важнага, каб рызыкаваць дзеля Яго сваёй пасадай, сваім
жыццём і дабрабытам сям’і. Для пілата гэта адзін са шматлікіх асуджаных, адна
са шматлікіх непрыемных справаў у яго працы.
Цяжкае відовішча – бічаванне чалавека, нават хоць бы найбольш вінаватага. Доўгае
цярпенне, якое не трывае кароткі перыяд часу, раз за разам прыманы боль, які
раздзірае цела і сэрца. Большасць людзей адварочвае твар да балеснага, смутнага
відовішча. Мы не хочам бачыць, не хочам чуць. Гэта вельмі цяжка. Езус не
з’яўляецца красамоўным аратарам, захапляючым настаўнікам, аздаравіцелем, ён не
дыскутуе і не робіць уражання мудраца, ён прыніжаны, змучаны вязень. Марыя ўжо
не тая вядомая жанчына, на якую звярталі ўвагу, Маці Цудатворцы, а Маці
звязанага, моцна збітага, змучанага пленнага. Той, што выганяў дэманаў і
ўваскрашаў памерлых, ляжыць на зямлі і дазваляе сябе біць бічом, раздзіраючым
цела.
Гэта дзеля нас, за нас, дзеля нашага збаўлення, дзеля майго збаўлення. Чаму
так? Чаму ў такім болю? Не адходзьма ад Марыі. Яна, Панна лагодная, Панна
найчысцейшая, павінна гэта знесці. Ані свайго Сына не захаваў Бог Айцец, ані
Сын на захаваў Маці ад перажывання сваіх пакутаў. Паглядзім на Марыю – не
абяцана Ёй лёгкага жыцця, не захавана ад болю. Так як прадказаў Ёй Сімяон, Яе
сэрца пройдзе меч, напэўна не першы раз, але страшнейшым, чым да гэтага, чынам.
Беззаганнае Сэрца павінна знесці тое, што б’юць Яе Сына.
Як лёгка апраўдваюць сябе некаторыя асобы – гэта не я, гэта яны! Гэта не
мае грахі, гэта некалі даўно, іншыя людзі; гэта цяпер можа таксама іншыя, але
не я. Аднак Езус пакутуе за ўсіх – за кожнага з нас, таксама і за мяне і з-за
мяне. Нашым заданнем падчас медытацыі гэтай таямніцы не з’яўляецца тлумачэнне
Езусу і Марыі, што мы не вінаватыя, або менш вінаватыя, чым іншыя.
Ці мы ўмеем прымаць бічаванне? Цяжкая гэта справа зносіць цярпенне як
асабістае так і сваіх бліжніх. Шмат людзей вакол нас разумее гэтую таямніцу
лепш, чым мы самі. Зносіць цяжкія хваробы, асабістыя або некага з сям’і,
невылячальныя хваробы, такія, канца якіх нельга прадбачыць, гэта сапраўды, як
бічаванне, раздзіраючае душу і цела, знішчаючае знутры. Таксама і зносіць
штодзённа слабасці, якія разбіваюць сям’ю, цяжкія ўпартыя грахі блізкіх…
Сапраўды патрэбна моц Беззаганнага Сэрца, каб вытрываць, перажыць, стаць перад
абліччам бічавання.
Найдзіўнейшая Маці, Маці верная не ўцякае, застаецца побач з Сынам. Яна
адыйшла ў бок, засталася так блізка, як магла, прызнаючы, што гэта Яе Сын.
Настолькі блізка, як гэта магчыма, нязломная, нічым не расчараваная, без страху
жаўнераў і насмешнікаў, засяроджаная на Сыну. Як Маці захапляючага, хвалёнага,
аздараўляючага Сына, Яна слухала як пахвалу, так і без сумневу, крытычныя
заўвагі пабожных людзей, якія вельмі ахвотна, паводле сваіх уяўленняў, выпраўлялі
паводзіны Езуса. Цяпер Яна павінна з аднолькавай верай і любоўю прымаць Езуса ў
Яго пакліканні. Марыя шмат разоў, як падкрэслівалі евангелісты, не даканца
разумела Езуса, аднак у кожнай сітуацыі Яна ўмела вытрываць побач з Ім,
прымаючы Яго ўсім Беззаганным Сэрцам.
Маці Балесная просіць у нас дапамогі, падтрымкі, супрацоўніцтва. Молімся з
Ёй, разам з Ёй зробім намаганне падтрымаць церпячых, падтрымаць тых, хто спатыкаецца
на шляху паклікання, узняць тых, што губляюць сілы. Каб мы ніколі не далучыліся
да натоўпу, які жадае бічавання. Каб мы ніколі не дазволілі сябе падмануць
модзе, прапагандзе, абвінавачванням – медыі сёння бываюць сапраўды больш
бязлітаснымі, чым натоўп у Ерузалеме. Не дазволім жа, каб нас захапілі эмоцыі,
не асуджайма… Марыя нікога не абвінавачвае, не патрабуе нічыёй смерці.
Жудаснай з’яўляецца таямніца бічавання, цяжкія балесныя таямніцы, таксама і
дзеля нас. Яны былі таму, што нас саміх, нашых блізкіх, нашых суседзяў, знаёмых
і незнаёмых таксама часта сустракае бічаванне, балеснае, публічнае. Не будзем
уваходзіць у натоўп абвінаваўцаў, насмешнікаў, расчараваных, пакрыўджаных –
застанемся з Марыяй. Молімся з Ёй, падтрымліваем Яе малітвай. Маўчанне дазваляе
нам пачуць Бога. Гэта марыйная пастава, гэта важная стацыя на шляху марыйнай
духоўнасці: не ўцякаць, застацца побач у вельмі цяжкай сітуацыі. Гэта менавіта
марыйнае захаванне: быць заўсёды адкрытым на Бога, не паддавацца настрою
большасці, не паддавацца людзкой думцы, не баяцца сораму суправаджаць кагосьці
ў яго балесных таямніцах, не баяцца балесных таямніцаў у нашых сем’ях.
Застанемся ж побач з Марыяй, Паннай Балеснай, Пакутуючай. Гэта ж мы і нашыя
блізкія ранім Яе Сына. Просім Яе, каб Яе боль, Яе спачуванне вучылі нас агідзе
да граху, каб мы ў духу еднасці з Ёй, еднасці з Яе Сынам, прымалі перашкоды,
клопаты, прыніжэнні, усялякія бічаванні… кожнага дня.
О Марыя, Маці Пакутуючага, мы хочам застацца побач з Табой, мы хочам, як Ты
вытрываць з верай у нашым цярпенні і нашых блізкіх. Маці Бічаванага, вучы нас
марыйнаму шляху – спачуваць, зносіць прыніжэнні, трымацца, калі нас не
разумеюць, давяраць Богу перад абліччам людзкой абыякавасці. Панна верная,
Вучаніца Пана, Маці Міласэрнага, мы просім, маліся за нас цяпер і на нашай
крыжовай дарозе! Прасі з намі Духа Божага, няхай Ён зробіць нашыя сэрцы
падобнымі да Твайго Беззаганнага Сэрца. Амэн!
Просім Духа Божага, Суцяшальніка ўсіх сэрцаў, Жывую Ваду, няхай Ён ачышчае
нас праз слова Божае, праз сакрамэнты, няхай нас выхоўвае, фармуе! Няхай нашыя
сэрцы будуць падобнымі да Беззаганнага Сэрца Панны.
Балесныя таямніцы
Малітва ў садзе Аліўным
Цярпенне саду Аліўнага
было звязана таксама і з табой. Але цяпер ужо не абавязкова. Табе трэба толькі
пачаць жыць так, як гэтага прагне Бог. Мусіш прыняць ласкі, якія Табе дае Пан.
Карміць сябе імі. Несці іх іншым і казаць ім пра Марыю, бо гэтага хоча сёння
Бог. Сёння ласкі плывуць з Яе Беззаганнага Сэрца.
Падумай, ці і сёння
твой Хрыстус гэта Хрыстус з Аліўнага Саду. Ці Ён не глядзіць на Цябе з сумам,
бо кветкі ласкі, што сыплюцца з Яго рук, не змянілі яшчэ тваю пустыню ў Божы
сад? А маглі. І ўсё ячшэ могуць!
Бічаванне
Хрысціянская
пабожнасць справядліва параўноўвае бічаванне Езуса з Яго ўміласціўленнем за
грахі супраць чысціні. Калі святыя бічавалі сваё цела, каб яго ўтаймаваць у
нячыстых парывах і прагненнях. Яны хацелі такім чынам паменшыць цярпенне Божага
Сына ад бічавання.
Ці ты можаш заўважыць
гэтую святую сувязь, якая існуе паміж вырачэннем ад спакусаў і сілай бічоў,
спадаючых на Цела Збаўцы? У гісторыі збаўлення час не мае значэння: Хрыстус
сваёю ахвяраю ўжо дзве тысячы гадоў кранаецца твайго сэрца, а ты можаш
“увайсці” ў тую хвіліну, калі на Твайго Адкупіцеля спадалі бічаванні рымскіх
жаўнераў. Так, Езус церпіць бічаванне таксама і сёння, а ты ў сваім “сёння”
можаш паменшыць тое цярпенне.
Укаранаванне
цернем
Ты хрысціянін, гэта
азначае, што ты павінен наследаваць Хрыста. А ён ніколі не насіў каралеўскай
кароны. Яго ўлада не праяўлялася ў скарбах, у ганарлівасці ці ў капрызах і
эгаістычных загадах. Ён не жыў у палацах. Яму не было дзе схіліць галаву,
бывала так, што Ён цярпеў ад голаду і холаду. Быў убогім. Калі ты зноў
запытаеш: “Што гэта за кароль?”, то ты сапраўды яшчэ нічога не разумееш у Божай
Праўдзе, а свет для цябе важнейшы за вечнасць. Ці… гэта час для навяртання!
Час зразумець, што
Езус гэта адзіны сапраўдны Валадар, але ў іншых катэгорыях, не ў катэгорыях
гэтага павярхоўнага свету.
Езус нясе крыж
Паглядзі на Сымона з
Кірынеі, які з неахвотай дапамагае Езусу. Як страшна атрымаць дапамогу ад
кагосьці, хто не хоча дапамагчы. Заўсёды памятай, што Езус любіць радаснага
даўцу. Паглядзі на свае штодзённыя абавязкі і прасі Езуса, каб не быць як
Сымон, што бярэцца за заданні з гневам, неахвотай, можа нават з нянавісцю. Якая
ў цябе пры гэтым заслуга? Ты памыў у чарогвы раз посуд, працёр стол, але ў
тваёй кухні няма любові. І ніводная душа не была збаўленая і не навярнулася.
Паўсюль у цябе ёсць
магчымасць здабываць душы для Хрыста. Вучыся ў Марыі радасна служыць Богу і
несці няспынную дапамогу Езусу, прысутнаму ў тваіх бліжніх.
Смерць на
крыжы
Той факт, што Езус
памірае за цябе паказвае, што ты для Бога настолькі важны, што Збаўца не
сумняваецца аддаць за цябе жыццё. Чаму Ён так моцна цябе палюбіў? Не, не шукай
прычын Божай любові ў сабе! Не разважай аб цнотах, да якіх ты імкнешся, аб
тваёй узрастаючай сталасці і аб тым, што ты хочаш быць святым. Езус любіць цябе
без тваіх заслуг. Бог любіць, бо хоча быць з табой, цяпер і на векі.
Падумай, ці гэта не
цуд? Бог палюбіў цябе такім, які ты ёсць.
Няхай Тваё Беззаганнае Сэрца зменіць свет!
